Laat ons u een verhaaltje vertellen

Het begon in 2002 gedurende een onvergetelijke reis naar de Marokkaanse woestijn waar we Lina hebben ontmoet.

Nadat we terug waren in Portugal bleven we in contact met Lina (soms een e-mail, soms een telefoontje) en we kwamen weer samen in 2005.
Toen ontmoeten we António Fael (waarmee Lina in de tussentijd was getrouwd) en via hun leerden we een plek kennen genaamd Casal de São Simão waar António enige jaren geleden een huis had gerenoveerd.

We bezochten “Casal” in de vroege herfst en ondanks de zware regen, de enorme gaten in het midden van de enige weg en de modder die overal lag, waren we genomen door de charmes van het dorp.
We wisten meteen dat wij ook een huis op deze prachtige plek zouden willen hebben, maar na een een onderzoek bleek dat er geen enkel huis beschikbaar was. We bezochten andere dorpen, maar alleen Casal betoverde ons echt.

In het begin van 2006 kwam er een huis beschikbaar om te kopen. Het was een huis met slecht metselwerk en er waren geen stenen aan de buitenkant van de woning, zoals de huizen oudsher werden gebouwd. Het was een niet zo mooi huis met groene luiken voor de ramen.
Na veel onderhandelen kochten we in oktober van dat jaar het huis dat toebehoorde aan mevrouw Almerinda en de heer Manuel.
Tot onze financiën op orde waren (door de aankoop van de woning) lieten we het huis zoals het was -onbewoonbaar- waarbij we in tussentijd het huis wat bewoonbaar gingen maken. Plotseling zagen we het potentieel van het huis, hoe oud en oncomfortabel het ook was, met zwarte muren van het vet, geen muurisolatie, geluidsisolatie en geen balkon naar de vallei: en wat te doen als het huis onbewoonbaar verklaard zou worden?

 

Hoewel er weinig informatie was met betrekking tot het ontwerp van het huis en er zoveel werk te doen was, zijn we met veel fantasie, een sterke wil en veel hulp van onze vrienden, begonnen het huis te renoveren.

Na het schilderen en herschilderen, enkele nieuwe elektrische bedradingen, volledig nieuw sanitair, het toevoegen van meubilair en enkele verfijningen ten aanzien van het comfort, zoals een handdoek verwarming en nieuwe verlichting voor de keuken, begon het huis te worden, zoals wij het wilden dat het zou worden.

We zijn FAEL en João erg dankbaar voor de loodgieters werkzaamheden, Jo Bento voor de elektrische bedrading, Rosa voor de suggesties en voor het helpen met de gele schilder werkzaamheden en tenslotte erg dankbaar naar Lina, want zonder haar zouden we niet deze plek Casal de São Simão niet gevonden hebben.

 

 

 

 

In het begin van 2007 hebben wij geconcludeerd dat als we onze echte droom zouden willen laten uitgekomen, we het hele huis zouden moeten afbreken en een vanaf de grond af geheel nieuw huis op dezelfde plek zouden moeten bouwen. We maakten tekeningen, overlegden, maakten nieuwe tekeningen, tot we op paaszondag 2007 in contact kwamen met de architecten Celia en Pedro en uiteindelijk het definitieve ontwerp vorm kreeg. Al die tijd, was Gi bezig met de inrichting van de tuin van het huis.
Gedurende moeilijke en uitdagende tijden met veel aanvragen voor vergunningen, licenties, papierwerk en meer papierwerk, werden tenslotte, in het begin van 2008 alle plannen goedgekeurd. Wij vroegen diverse offertes voor de bouw van het nieuwe huis (en ook voor het afbreken van het oude huis) en … kwamen in een shock vanwege de resultaten … het was een hoop geld!

 

 

Gedurende nog een jaar kon het ‘gerehabiliteerde’ oorspronkelijke huis haar missie vervullen. Het leverde geweldige weekenden en een aantal vakantie bezoekjes. Het huis ontving onze vrienden en familie (sommige kwamen zelfs uit Nederland, Canada en Brazilië) en het diende als een toevluchtsoord voor prachtige wandel-en autotochten. Gedurende deze periode spaarden we onze Euros en droomden we van de nieuwe woning met al haar verfijningen tot in de diepste en mooiste details.

In mei 2009 begon eindelijk de bouw en was de woning bijna klaar in augustus 2010. In tegenstelling tot vele bouwprojecten was ons project een prettige ervaring waarbij de details goed verliepen in harmonie tussen ons en de heer Eduardo (de bouwer) en de heer Mario (de manager), waarbij ook de hele tijd het project werd begeleid door de architecten Celia en Pedro. We bezochten de in aanbouw zijnde woning vaak om het te zien groeien en konden ons richten op elk detail (soms maakten we twee reizen per week van Sintra naar Casal de São Simão). Jo en Rosa gaven ons bij deze bezoekjes onderdak en Alice en Alberto voorzagen ons van opbergruimte in hun kelder voor zaken van het huis.

 

Hoewel het soms een lange en stressvolle en pijnlijke ‘reis’ was van start tot finish, het was allemaal de moeite waard. We zijn erg trots op onze “Casa Amarela” en terecht als we de reacties en het lof van iedereen in aanschouw nemen.

Wij willen een speciale dank uitspreken aan onze kinderen, Gi en Flip, die er altijd waren met hun steun, het geven van inspiratie (en soms transpiratie) en Nana die van het dorp houdt en altijd beschikbaar was om met ons te reizen tijdens de bouw en met alles te helpen daar waar het nodig was.

Ten slotte, laat ons uitleggen hoe “Casa Amarela” (Geel Huis) haar naam kreeg. Tijdens de fase van de eerste uitdaging om het oude huis bewoonbaar te maken kozen we ervoor om de binnenmuren te schilderen in een lichte gele kleur om de donkere delen van de woning en het verval van de woning door de jaren heen, wat op te fleuren.
Bovendien, in de laatste fasen van de bouw bleef er een gele muur staan ​​als een herinnering van wat er vroeger was, en als een verdere stimulans voor de naam, een fel gele elektrische stekker presenteerde zichzelf luid toen we een naam voor de woning bedachten.

 

In de laatste stadia van de bouw, niet door het ontwerp of door onze keuze, maar door een speling van het lot was ons huis tijdelijk te zien met een knalgele laag muur-isolatie. Veel van onze buren waren bang dat dit de uiteindelijke kleur van de woning zou worden … maar het werd alleen in naam … Casa Amarela!

 

Een collage van foto’s hangt achter de deur en vertelt het hele verhaal, dat deze woning een treffende en toepasselijke naam heeft gekregen.

Casal de São Simão, May 2011

 

Elsa & António